Autor: Martyna Sergiel
Wczoraj 6 października z okazji Światowego Dnia MPD pojawiliśmy się na placu Wolności, by dać zielone światło 17 milionom ludzi z Mózgowym Porażeniem Dziecięcym.
Zielony jest kolorem nadziei, i to właśnie ona towarzyszyła nam wczoraj najmocniej. Mimo niesprzyjającej pogodowej aury serca rozpaliły piosenki zespołu „Siły Specjalne”, który dzielnie tego deszczowego dnia pojawił się przed budynkiem Arkadii.
„Każde pokolenie ma własny czas” – śpiewała Dominika, a wraz z nią przedstawiciele Społecznej Szkoły Podstawowej Zakątek, Fundacji Akceptacja, Centrum Inicjatyw Rodzinnych i wszyscy, którzy tego popołudnia byli razem – wyjątkowi i zjednoczeni.
Organizacja się udała, w pobliżu schodów można było zrobić sobie pamiątkowe zdjęcie w zielonej ramce z hasłem przewodnim tegorocznego wydarzenia. Stała też budka, w której serwowano gorącą kawę.
Mimo mżawki i chłodu panował entuzjazm, wolontariusze rozdawali zielone balony. Kiedy wybrzmiała nuta znanej piosenki „I nawet kiedy będę sam, nie zmienię się, to nie mój świat.” „Przede mną droga, którą znam i którą ja wybrałem sam”, pomyślałam o dwóch rzeczach: ludzkich wyborach i zmianie. Są rzeczy w życiu, których nie zmienimy i wówczas jedyną formą pójścia naprzód jest akceptacja trudnej rzeczywistości.
Dobrze jest wówczas otaczać się ludźmi, którzy dzielą podobny los, bo na zasadzie analogicznych doświadczeń, łatwiej o zrozumienie. Wczoraj było zimno i wietrznie, ale największa metamorfoza dokonała się gdzieś na poziomie mentalnym, w głowach.
Zawiał wiatr zmiany, daliśmy zielone światło nadziei i pokazaliśmy, że potrafimy się jednoczyć w imię większej idei. Nie chodzi tu przecież o jakąś celebrację, ale raczej o akceptację skomplikowanej rzeczywistości i pokazanie, że jesteśmy.
My i pozostałe 17 milionów ludzi z MPD w skali globu. Daliśmy radę i posłaliśmy w świat cenną wiadomość – rozpaliliśmy zielone światło nadziei!